Historia
Kserokopiarka jest urządzeniem, które służy do tworzenia kopii dokumentów. Nazwa pochodzi z języka greckiego od słowa ksero, które dosłownie znaczy suchy. Jest tak dlatego, że w przeciwieństwie do fotografii, w której przy wywoływaniu zdjęć używa się kąpieli chemicznych, w kopiarce takie zabiegi nie są konieczne. Już na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia została wyprodukowana pierwsza kserokopiarka przez firmę Xerox. W Polsce pierwsze kserokopiarki pojawiły się dziesięć lat później. Początkowo nie istniał w polskim słownictwie odpowiednik wyrazu xero, więc zaczęto stosować spolszczoną formę ksero. Później powstał zlepek słów kserokopiarka, ponieważ urządzenia tego typu służą do kopiowania. Najpierw powstały kserokopiarki analogowe nie posiadające we wnętrzu procesora.
Zasada działania kserokopiarki analogowej
Pod szybą na której znajduje się kopiowany dokument po szynach przesuwa się moduł zawierający lampę. Moduł jest przesuwany po szynach za pomocą paska napędzanego przez silnik. Wiązka światła pochodzącego ze świetlówki po odbiciu od fragmentu oświetlanej strony poprzez system odpowiednio ustawionych luster zostaje odpowiednio ukształtowana w celu powiększenie lub pomniejszenia obrazu i trafia na światłoczuły bęben OPC, pokryty specjalnym warstwą selenu, organicznego fotoprzewodnika (stąd nazwa OPC będąca skrótem od angielskiego Organic Photo Conductor) i krzemu amorficznego. Materiał, którym pokryty jest bęben wykazuje właściwości fotoelektryczne. Co ciekawe zjawisko to odkrył już w 1939 roku bułgarski fizyk Georgi Nadjakow.
Materiał którym pokryty jest bęben w ciemności jest izolatorem prądu elektrycznego, natomiast w miejscach naświetlonych zachodzi zjawisko fotoelektryczne wewnętrzne. Początkowo obracający się bęben jest naelektryzowany na całej powierzchni, jednak wiązka światła padająca z systemu luster powoduje wywołanie zjawiska fotoelektrycznego, a w rezultacie zmniejszenie ładunku na bębnie w miejscach w których został naświetlony. W wyniku przyciągania elektrostatycznego na bęben nanoszony jest sproszkowany toner poprzez wałek proszkowy. Wałek proszkowy przylega do komory w której przechowywany jest toner. Równomierne nakładanie tonera ułatwia listwa zbierająca. Następnie kartka naelektryzowana ładunkiem przeciwnym do ładunku tonera jest wprowadzana między dwie rolki z których jedna jest bębnem OPC. W tym momencie toner pod wpływem oddziaływania elektrostatycznego przenosi się na kartkę. Później bęben OPC jest silnie oświetlany światłem pochodzącym z innej świetlówki i resztki tonera są zbierane przez listwę czyszczącą. Toner znajdujący się na kartce wymaga utrwalenia w wywoływaczce.
Wywoływaczka zwana potocznie modułem wygrzewania to system kilku wałków z których jeden jest pokryty teflonem. Dzięki temu nie ma możliwości przyklejenia się kartki do wałka . Wałek ten spełnia w module wygrzewania, znanym również pod nazwą 'fuser', ważną funkcję, ponieważ jest on rozgrzany do temperatury około 200 stopni Celsjusza i podczas kontaktu kartki z tym wałkiem toner się roztapia i przykleja się do powierzchni kartki. Po ostygnięciu toner trwale przywiera do powierzchni kartki.
Osprzęt stosowany do kserokopiarek analogowych
Moduł automatycznego podajnika papieru (ADF) ułatwia skanowania kilkuset stron, ponieważ moduł sam pobiera po jednej stronie. Moduł taki posiadały droższe wersje kserokopiarek analogowych. W analogowej kserokopiarce aby wykonać kilka kopii jednej strony trzeba skanować ją tyle razy, ile kopii ma być wykonanych, ponieważ w kserokopiarce analogowej nie ma modułu pamiętającego skanowany obraz. Przez to proces wykonywania kopii znacznie się wydłużał. Urządzenia te były stosunkowo drogie, dużo wolniejsze od obecnych kserokopiarek i po pojawieniu się na rynku procesora kserokopiarka analogowa została wyparta przez ksero cyfrowe.
Zobacz także Kserokopiarka cyfrowa
